Dziękujemy za odwiedzenie Nature.com.Używasz wersji przeglądarki z ograniczoną obsługą CSS.Aby uzyskać najlepszą jakość, zalecamy użycie zaktualizowanej przeglądarki (lub wyłączenie trybu zgodności w przeglądarce Internet Explorer).Dodatkowo, aby zapewnić bieżące wsparcie, pokazujemy witrynę bez stylów i JavaScript.
Suwaki pokazujące trzy artykuły na slajd.Użyj przycisków Wstecz i Dalej, aby poruszać się po slajdach, lub przycisków kontrolera slajdów na końcu, aby poruszać się po poszczególnych slajdach.
donieśli o elektrochemicznej stratyfikacji boru nieprzewodzącego w bor cienkowarstwowy.Ten wyjątkowy efekt osiąga się poprzez wprowadzenie boru w masie do metalowej siatki, która indukuje przewodzenie elektryczne i otwiera przestrzeń do wytwarzania boru dzięki tej realnej strategii.Eksperymenty prowadzone w różnych elektrolitach stanowią potężne narzędzie do otrzymywania płatków borenowych różnych faz o grubości ~3–6 nm.Ujawniono i omówiono także mechanizm elektrochemicznej eliminacji boru.Tym samym proponowana metoda może służyć jako nowe narzędzie do produkcji wierteł cienkowarstwowych na dużą skalę i przyspieszyć rozwój badań związanych z wiertłami i ich potencjalnymi zastosowaniami.
Materiały dwuwymiarowe (2D) cieszą się w ostatnich latach dużym zainteresowaniem ze względu na ich unikalne właściwości, takie jak przewodność elektryczna czy widoczne powierzchnie aktywne.Rozwój materiałów grafenowych zwrócił uwagę na inne materiały 2D, dlatego prowadzone są intensywne badania nad nowymi materiałami 2D.Oprócz dobrze znanego grafenu, ostatnio intensywnie badano także dichalkogenki metali przejściowych (TMD), takie jak WS21, MoS22, MoSe3 i WSe4.Pomimo wspomnianych materiałów heksagonalny azotek boru (hBN), czarny fosfor i ostatnio z sukcesem produkowany boronen.Wśród nich duże zainteresowanie wzbudził bor jako jeden z najmłodszych układów dwuwymiarowych.Jest warstwowy jak grafen, ale wykazuje ciekawe właściwości ze względu na anizotropię, polimorfizm i strukturę krystaliczną.Bor w masie pojawia się jako podstawowy element budulcowy dwudziestościanu B12, ale różne typy kryształów boru powstają w wyniku różnych metod łączenia i spajania w B12.W rezultacie bloki boru zwykle nie są warstwowe jak grafen czy grafit, co komplikuje proces otrzymywania boru.Ponadto wiele polimorficznych form borofenu (np. α, β, α1, pmmm) czyni go jeszcze bardziej złożonym5.Poszczególne etapy uzyskane podczas syntezy bezpośrednio wpływają na właściwości bron.Dlatego też rozwój metod syntezy umożliwiających otrzymanie fazowo specyficznych boocenów o dużych wymiarach poprzecznych i małej grubości płatków wymaga obecnie głębokich badań.
Wiele metod syntezy materiałów 2D opiera się na procesach sonochemicznych, podczas których materiały sypkie umieszcza się w rozpuszczalniku, zwykle organicznym, i poddaje działaniu ultradźwięków przez kilka godzin.Ranjan i in.6 skutecznie złuszczył bor w masie do borofenu, stosując metodę opisaną powyżej.Przebadali szereg rozpuszczalników organicznych (metanol, etanol, izopropanol, aceton, DMF, DMSO) i wykazali, że złuszczanie ultradźwiękowe jest prostą metodą otrzymywania dużych i cienkich płatków boru.Ponadto wykazali, że zmodyfikowaną metodę Hummersa można stosować także do złuszczania boru.Rozwarstwienie cieczy wykazali inni: Lin i in.7 wykorzystali krystaliczny bor jako źródło do syntezy niskowarstwowych arkuszy β12-borenowych, a następnie wykorzystali je w akumulatorach litowo-siarkowych na bazie borenu, a Li i in.8 wykazało niskowarstwowe arkusze boronowe..Można go otrzymać na drodze syntezy sonochemicznej i zastosować jako elektrodę superkondensatora.Jednakże osadzanie warstwy atomowej (ALD) jest również jedną z oddolnych metod syntezy boru.Mannix i wsp.9 osadzili atomy boru na atomowo czystym nośniku srebra.Takie podejście umożliwia otrzymanie arkuszy ultraczystego boronenu, jednakże produkcja boronenu na skalę laboratoryjną jest poważnie ograniczona ze względu na trudne warunki procesu (ultrawysoka próżnia).Dlatego niezwykle ważne jest opracowanie nowych skutecznych strategii wytwarzania boronenu, wyjaśnienie mechanizmu wzrostu/stratyfikacji, a następnie przeprowadzenie dokładnej analizy teoretycznej jego właściwości, takich jak polimorfizm, przenikanie elektryczne i termiczne.H. Liu i in.10 omówiono i wyjaśniono mechanizm wzrostu boru na podłożach Cu(111).Okazało się, że atomy boru mają tendencję do tworzenia gęstych skupisk 2D opartych na jednostkach trójkątnych, a energia tworzenia stale maleje wraz ze wzrostem rozmiaru klastrów, co sugeruje, że klastry boru 2D na podłożach miedzianych mogą rosnąć w nieskończoność.Bardziej szczegółową analizę dwuwymiarowych arkuszy boru przedstawiają D. Li i in.11, gdzie opisano różne podłoża i omówiono możliwe zastosowania.Wyraźnie wskazano, że istnieją pewne rozbieżności pomiędzy obliczeniami teoretycznymi a wynikami eksperymentalnymi.Dlatego potrzebne są obliczenia teoretyczne, aby w pełni zrozumieć właściwości i mechanizmy wzrostu boru.Jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu jest zastosowanie prostej taśmy klejącej do usuwania boru, jednak jest ona wciąż zbyt mała, aby zbadać podstawowe właściwości i zmodyfikować jej praktyczne zastosowanie12.
Obiecującą metodą inżynieryjnego peelingu materiałów 2D z materiałów sypkich jest peeling elektrochemiczny.W tym przypadku jedna z elektrod składa się z materiału sypkiego.Ogólnie rzecz biorąc, związki, które są zwykle złuszczane metodami elektrochemicznymi, są wysoce przewodzące.Są dostępne w postaci skompresowanych sztyftów lub tabletek.Grafit można w ten sposób z powodzeniem złuszczać ze względu na jego wysoką przewodność elektryczną.Achi i jego zespół14 pomyślnie złuszczyli grafit, przekształcając pręty grafitowe w grafit prasowany w obecności membrany zapobiegającej rozkładowi materiału sypkiego.W podobny sposób z powodzeniem można eksfoliować inne laminaty wielkogabarytowe, np. metodą delaminacji elektrochemicznej Janus15.Podobnie warstwowy czarny fosfor jest rozwarstwiany elektrochemicznie, a kwaśne jony elektrolitu dyfundują do przestrzeni między warstwami pod wpływem przyłożonego napięcia.Niestety tego samego podejścia nie można po prostu zastosować do rozwarstwiania boru w borofen ze względu na niską przewodność elektryczną materiału sypkiego.Ale co się stanie, jeśli sypki proszek boru zostanie zawarty w metalowej siatce (niklowo-niklowej lub miedziano-miedzianej), która ma zostać użyta jako elektroda?Czy można indukować przewodnictwo boru, który można dalej elektrochemicznie rozszczepiać w postaci warstwowego układu przewodników elektrycznych?W jakiej fazie powstaje boronen niskowarstwowy?
W tym badaniu odpowiadamy na te pytania i pokazujemy, że ta prosta strategia zapewnia nowe ogólne podejście do wytwarzania cienkich wierteł, jak pokazano na rysunku 1.
Chlorek litu (LiCl, 99,0%, CAS: 7447-41-8) i proszek boru (B, CAS: 7440-42-8) zakupiono od Sigma Aldrich (USA).Siarczan sodu (Na2SO4, ≥ 99,0%, CAS: 7757-82-6) dostarczany z Chempur (Polska).Zastosowano sulfotlenek dimetylu (DMSO, CAS: 67-68-5) firmy Karpinex (Polska).
Mikroskopia sił atomowych (AFM MultiMode 8 (Bruker)) dostarcza informacji na temat grubości i wielkości sieci warstwowego materiału.Transmisyjną mikroskopię elektronową o wysokiej rozdzielczości (HR-TEM) przeprowadzono przy użyciu mikroskopu FEI Tecnai F20 przy napięciu przyspieszającym 200 kV.Analizę atomowej spektroskopii absorpcyjnej (AAS) przeprowadzono przy użyciu spolaryzowanego spektrofotometru absorpcji atomowej Hitachi Zeeman i nebulizatora płomieniowego w celu określenia migracji jonów metali do roztworu podczas złuszczania elektrochemicznego.Potencjał zeta boru w masie zmierzono i przeprowadzono na Zeta Sizer (ZS Nano ZEN 3600, Malvern) w celu określenia potencjału powierzchniowego boru w masie.Skład chemiczny i względny procent atomowy w powierzchni próbek badano za pomocą rentgenowskiej spektroskopii fotoelektronów (XPS).Pomiary przeprowadzono przy użyciu promieniowania Mg Ka (hν = 1253,6 eV) w systemie PREVAC (Polska) wyposażonym w analizator energii elektronów Scienta SES 2002 (Szwecja) pracującym przy stałej energii przesyłanej (Ep = 50 eV).Komorę analityczną opróżnia się do ciśnienia poniżej 5 x 10-9 mbar.
Zwykle 0,1 g sypkiego proszku boru najpierw wciska się w krążek z metalowej siatki (niklowej lub miedzianej) za pomocą prasy hydraulicznej.Dysk ma średnicę 15 mm.Przygotowane krążki służą jako elektrody.Zastosowano dwa rodzaje elektrolitów: (i) 1 M LiCl w DMSO i (ii) 1 M Na2SO4 w wodzie dejonizowanej.Jako elektrodę pomocniczą zastosowano drut platynowy.Schemat stanowiska roboczego przedstawiono na rysunku 1. Podczas odpędzania elektrochemicznego między katodę a anodę przykładany jest określony prąd (1 A, 0,5 A lub 0,1 A).Czas trwania każdego doświadczenia wynosi 1 godzinę.Następnie zebrano supernatant, odwirowano przy 5000 obr/min i przemyto kilka razy (3-5 razy) wodą dejonizowaną.
Różne parametry, takie jak czas i odległość między elektrodami, wpływają na morfologię końcowego produktu separacji elektrochemicznej.Badamy tutaj wpływ elektrolitu, przyłożonego prądu (1 A, 0,5 A i 0,1 A; napięcie 30 V) i rodzaju siatki metalowej (Ni w zależności od wielkości uderzenia).Przetestowano dwa różne elektrolity: (i) 1 M chlorek litu (LiCl) w sulfotlenku dimetylu (DMSO) i (ii) 1 M siarczan sodu (Na2SO4) w wodzie dejonizowanej (DI).W pierwszym przypadku kationy litu (Li+) będą interkalować w bor, co wiąże się z występowaniem w procesie ładunku ujemnego.W tym drugim przypadku anion siarczanowy (SO42-) będzie interkalował w dodatnio naładowany bor.
Wstępnie wykazano działanie powyższych elektrolitów przy prądzie 1 A. Proces trwał 1 godzinę w przypadku dwóch rodzajów siatek metalowych (odpowiednio Ni i Cu).Rysunek 2 przedstawia obraz powstałego materiału z mikroskopu sił atomowych (AFM), a odpowiedni profil wysokości pokazano na rysunku S1.Dodatkowo wysokość i wymiary płatków wytworzonych w każdym doświadczeniu przedstawiono w tabeli 1. Najwyraźniej przy zastosowaniu Na2SO4 jako elektrolitu grubość płatków jest znacznie mniejsza przy zastosowaniu siatki miedzianej.W porównaniu do płatków odrywanych w obecności nośnika niklowego, grubość zmniejsza się około 5-krotnie.Co ciekawe, rozkład wielkości łusek był podobny.Jednakże LiCl/DMSO był skuteczny w procesie złuszczania przy użyciu obu metalowych siatek, dając 5–15 warstw borocenu, podobnie jak w przypadku innych płynów złuszczających, co skutkowało wieloma warstwami borocenu7,8.Dlatego dalsze badania pozwolą poznać szczegółową strukturę próbek rozwarstwionych w tym elektrolicie.
Obrazy AFM arkuszy borocenu po elektrochemicznym rozwarstwieniu na A Cu_Li+_1 A, B Cu_SO42−_1 A, C Ni_Li+_1 A i D Ni_SO42−_1 A.
Analizę przeprowadzono przy użyciu transmisyjnej mikroskopii elektronowej (TEM).Jak pokazano na rysunku 3, struktura objętościowa boru jest krystaliczna, o czym świadczą obrazy TEM zarówno boru, jak i boru warstwowego, a także odpowiednia szybka transformata Fouriera (FFT) i późniejsze wzory dyfrakcji elektronów w wybranym obszarze (SAED).Główne różnice pomiędzy próbkami po procesie rozwarstwiania są łatwo widoczne na obrazach TEM, gdzie odstępy d są ostrzejsze, a odległości znacznie krótsze (0,35–0,9 nm; tabela S2).Podczas gdy próbki wytworzone na siatce miedzianej odpowiadały β-romboedrycznej strukturze boru8, próbki wytworzone przy użyciu niklusiatkaodpowiadał teoretycznym przewidywaniom parametrów sieci: β12 i χ317.Dowodziło to, że struktura borocenu była krystaliczna, ale grubość i struktura kryształów zmieniały się pod wpływem eksfoliacji.Wyraźnie jednak widać zależność zastosowanej siatki (Cu lub Ni) od krystaliczności powstałego borenu.W przypadku Cu lub Ni może on być odpowiednio monokrystaliczny lub polikrystaliczny.Modyfikacje kryształów stwierdzono także w innych technikach złuszczania18,19.W naszym przypadku stopień d i ostateczna struktura silnie zależą od rodzaju użytej siatki (Ni, Cu).We wzorach SAED można znaleźć znaczne różnice, co sugeruje, że nasza metoda prowadzi do powstania bardziej jednolitych struktur krystalicznych.Ponadto mapowanie elementarne (EDX) i obrazowanie STEM wykazały, że wytworzony materiał 2D składał się z pierwiastka boru (ryc. S5).Jednak dla głębszego zrozumienia budowy potrzebne są dalsze badania właściwości sztucznych borofenów.W szczególności należy kontynuować analizę krawędzi borenu, gdyż odgrywają one kluczową rolę w stabilności materiału i jego działaniu katalitycznym20,21,22.
obrazy TEM boru w masie A, B Cu_Li+_1 A i C Ni_Li+_1 A oraz odpowiadające im wzory SAED (A', B', C');wstawienie szybkiej transformaty Fouriera (FFT) do obrazu TEM.
W celu określenia stopnia utlenienia próbek borenu wykonano rentgenowską spektroskopię fotoelektronów (XPS).Podczas ogrzewania próbek borofenu stosunek boru do boru wzrósł z 6,97% do 28,13% (tabela S3).Tymczasem redukcja wiązań podtlenkowych boru (BO) następuje głównie w wyniku wydzielenia tlenków powierzchniowych i konwersji podtlenku boru do B2O3, na co wskazuje zwiększona ilość B2O3 w próbkach.Na ryc.S8 pokazuje zmiany w stosunku wiązania pierwiastków borowych i tlenkowych po podgrzaniu.Ogólne widmo pokazano na ryc.S7.Badania wykazały, że boronen utleniał się na powierzchni w stosunku bor:tlenek wynoszącym 1:1 przed ogrzewaniem i 1,5:1 po ogrzewaniu.Bardziej szczegółowy opis XPS można znaleźć w sekcji Informacje dodatkowe.
Kolejne eksperymenty przeprowadzono w celu sprawdzenia wpływu prądu przyłożonego pomiędzy elektrodami podczas separacji elektrochemicznej.Badania przeprowadzono przy prądach odpowiednio 0,5 A i 0,1 A w LiCl/DMSO.Wyniki badań AFM przedstawiono na ryc. 4, a odpowiadające im profile wysokości przedstawiono na ryc.S2 i S3.Biorąc pod uwagę, że grubość monowarstwy borofenu wynosi około 0,4 nm, 12,23 w doświadczeniach przy 0,5 A i obecność siatki miedzianej, najcieńsze płatki odpowiadają 5–11 warstwom borofenu o wymiarach bocznych około 0,6–2,5 µm.Ponadto w eksperymentach znikielsiatkami uzyskano płatki o wyjątkowo małym rozkładzie grubości (4,82–5,27 nm).Co ciekawe, płatki boru otrzymane metodami sonochemicznymi mają podobne rozmiary płatków w zakresie 1,32–2,32 nm7 lub 1,8–4,7 nm8.Ponadto elektrochemiczna eksfoliacja grafenu zaproponowana przez Achi i in.14 skutkowało większymi płatkami (>30 µm), co może być związane z wielkością materiału wyjściowego.Jednak płatki grafenu mają grubość 2–7 nm.Płatki o bardziej jednolitym rozmiarze i wysokości można uzyskać poprzez zmniejszenie przyłożonego prądu z 1 A do 0,1 A. Zatem kontrolowanie tego kluczowego parametru tekstury materiałów 2D jest prostą strategią.Należy zaznaczyć, że eksperymenty przeprowadzone na siatce niklowej przy prądzie 0,1 A nie zakończyły się sukcesem.Wynika to z niskiej przewodności elektrycznej niklu w porównaniu z miedzią i niewystarczającej energii potrzebnej do wytworzenia borofenu24.Analizę TEM Cu_Li+_0,5 A, Cu_Li+_0,1 A, Cu_SO42-_1 A, Ni_Li-_0,5 A i Ni_SO42-_1 A pokazano odpowiednio na rysunku S3 i rysunku S4.
Ablacja elektrochemiczna, a następnie obrazowanie AFM.(A) Cu_Li+_1A, (B) Cu_Li+_0,5A, (C) Cu_Li+_0,1A, (D) Ni_Li+_1A, (E) Ni_Li+_0,5A.
Tutaj proponujemy również możliwy mechanizm rozwarstwiania wiertła masowego na wiertła cienkowarstwowe (ryc. 5).Początkowo wiertło masowe wciskano w siatkę Cu/Ni, aby zaindukować przewodzenie w elektrodzie, co skutecznie przyłożyło napięcie pomiędzy elektrodą pomocniczą (drut Pt) a elektrodą roboczą.Umożliwia to migrację jonów przez elektrolit i osadzenie się w materiale katody/anody, w zależności od użytego elektrolitu.Analiza AAS wykazała, że ​​podczas tego procesu z metalowej siatki nie zostały uwolnione żadne jony (patrz Informacje uzupełniające).wykazało, że do struktury boru mogą przedostawać się jedynie jony z elektrolitu.Bor dostępny w handlu luzem stosowany w tym procesie jest często określany jako „bor amorficzny” ze względu na losowy rozkład jednostek komórek pierwotnych, dwudziestościanu B12, który jest podgrzewany do temperatury 1000°C w celu utworzenia uporządkowanej struktury β-romboedrycznej (ryc. S6). 25 .Z danych wynika, że ​​kationy litu już w pierwszym etapie łatwo wprowadzają się w strukturę boru i odrywają fragmenty baterii B12, ostatecznie tworząc dwuwymiarową strukturę boronu o wysoce uporządkowanej strukturze, takiej jak β-romboedry, β12 czy χ3 , w zależności od przyłożonego prądu isiatkamateriał.Aby ujawnić powinowactwo Li+ do boru w masie i jego kluczową rolę w procesie rozwarstwiania, zmierzono jego potencjał zeta (ZP) na -38 ± 3,5 mV (patrz Informacje uzupełniające).Ujemna wartość ZP dla boru w masie wskazuje, że interkalacja dodatnich kationów litu jest bardziej wydajna niż innych jonów stosowanych w tym badaniu (takich jak SO42-).Wyjaśnia to również skuteczniejszą penetrację Li+ w strukturę boru, co skutkuje skuteczniejszym usuwaniem elektrochemicznym.
W związku z tym opracowaliśmy nową metodę otrzymywania borów niskowarstwowych poprzez elektrochemiczną stratyfikację boru z wykorzystaniem siatek Cu/Ni w roztworach Li+/DMSO i SO42-/H2O.Wydaje się również, że daje moc wyjściową na różnych etapach, w zależności od zastosowanego prądu i zastosowanej sieci.Zaproponowano i omówiono także mechanizm procesu złuszczania naskórka.Można stwierdzić, że niskowarstwowy boronen o kontrolowanej jakości można łatwo wyprodukować, wybierając odpowiednią siatkę metalową jako nośnik boru i optymalizując przyłożony prąd, który można dalej wykorzystać w badaniach podstawowych lub zastosowaniach praktycznych.Co ważniejsze, jest to pierwsza udana próba elektrochemicznej stratyfikacji boru.Uważa się, że tę ścieżkę można zwykle zastosować do złuszczania materiałów nieprzewodzących do postaci dwuwymiarowych.Konieczne jest jednak lepsze zrozumienie struktury i właściwości syntetyzowanych wierteł niskowarstwowych, a także dodatkowe badania.
Zbiory danych utworzone i/lub przeanalizowane podczas bieżącego badania są dostępne w repozytorium RepOD, https://doi.org/10.18150/X5LWAN.
Desai, JA, Adhikari, N. i Kaul, AB Semiconductor WS2, skuteczność chemiczna peelingu i jej zastosowanie w fotodiodach heterostrukturalnych grafen-WS2-grafen wytwarzanych addytywnie.RSC Advances 9, 25805–25816.https://doi.org/10.1039/C9RA03644J (2019).
Li, L. i in.Rozwarstwienie MoS2 pod wpływem pola elektrycznego.J. Stopy.Porównywać.862, 158551. https://doi.org/10.1016/J.JALLCOM.2020.158551 (2021).
Chen, X. i in.Warstwowe nanocząstki 2D MoSe2 w fazie ciekłej do wysokowydajnego czujnika gazu NO2 w temperaturze pokojowej.Nanotechnologia 30, 445503. https://doi.org/10.1088/1361-6528/AB35EC (2019).
Yuan, L. i in.Niezawodna metoda jakościowego mechanicznego rozwarstwiania wielkogabarytowych materiałów 2D.AIP Advances 6, 125201. https://doi.org/10.1063/1.4967967 (2016).
Ou, M. i in.Powstanie i ewolucja boru.Zaawansowana nauka.8, 2001 801. https://doi.org/10.1002/ADVS.202001801 (2021).
Ranjan, P. i in.Brony indywidualne i ich hybrydy.Zaawansowana Alma Mater.31:1-8.https://doi.org/10.1002/adma.201900353 (2019).
Lin, H. i in.Produkcja na dużą skalę jednowarstwowych, niskowarstwowych płytek β12-borenowych poza siecią jako wydajnych elektrokatalizatorów do akumulatorów litowo-siarkowych.SAU Nano 15, 17327–17336.https://doi.org/10.1021/acsnano.1c04961 (2021).
Lee, H. i in.Produkcja na dużą skalę niskowarstwowych arkuszy boru i ich doskonała wydajność w zakresie superpojemności dzięki separacji fazy ciekłej.SAU Nano 12, 1262–1272.https://doi.org/10.1021/acsnano.7b07444 (2018).
Mannix, AJ Synteza boru: anizotropowe dwuwymiarowe polimorfy boru.Nauka 350 (2015), 1513-1516.https://doi.org/10.1126/science.aad1080 (1979).
Liu H., Gao J. i Zhao J. Od klastrów boru do arkuszy boru 2D na powierzchniach Cu(111): mechanizm wzrostu i tworzenie porów.nauka.Raport 3, 1–9.https://doi.org/10.1038/srep03238 (2013).
Lee, D. i in.Dwuwymiarowe arkusze boru: struktura, wzrost, właściwości transportu elektronowego i termicznego.Rozszerzone możliwości.Alma Mater.30, 1904349. https://doi.org/10.1002/adfm.201904349 (2020).
Chahal, S. i in.Boren złuszcza na drodze mikromechaniki.Zaawansowana Alma Mater.2102039(33), 1-13.https://doi.org/10.1002/adma.202102039 (2021).
Liu, F. i in.Synteza materiałów grafenowych metodą eksfoliacji elektrochemicznej: najnowsze postępy i potencjał na przyszłość.Energia węglowa 1, 173–199.https://doi.org/10.1002/CEY2.14 (2019).
Achi, TS i in.Skalowalne, wysokowydajne nanoarkusze grafenu produkowane ze sprężonego grafitu przy użyciu stratyfikacji elektrochemicznej.nauka.Raport 8(1), 8. https://doi.org/10.1038/s41598-018-32741-3 (2018).
Fang, Y. i in.Elektrochemiczne rozwarstwianie materiałów dwuwymiarowych metodą Janusa.J. Alma Mater.Chemiczny.A. 7, 25691–25711.https://doi.org/10.1039/c9ta10487a (2019).
Ambrosi A., Sofer Z. i Pumera M. Elektrochemiczne rozwarstwianie warstwowego czarnego fosforu do fosforu.Angie.Chemiczny.129, 10579–10581.https://doi.org/10.1002/ange.201705071 (2017).
Feng, B. i in.Eksperymentalna realizacja dwuwymiarowej blachy borowej.Krajowa Chemia.8, 563–568.https://doi.org/10.1038/nchem.2491 (2016).
Xie Z. i in.Dwuwymiarowy boronen: właściwości, otrzymywanie i obiecujące zastosowania.Badania 2020, 1-23.https://doi.org/10.34133/2020/2624617 (2020).
Ojej, X. i in.Nowatorska synteza odgórna ultracienkich dwuwymiarowych nanocząstek boru do multimodalnej terapii nowotworów sterowanej obrazem.Zaawansowana Alma Mater.30, 1803031. https://doi.org/10.1002/ADMA.201803031 (2018).
Chang, Y., Zhai, P., Hou, J., Zhao, J. i Gao, J. Doskonała wydajność katalityczna HER i OER wakatów selenu w PtSe 2 zaprojektowanym z defektami: od symulacji do eksperymentu.Alma Mater zaawansowanej energii.12, 2102359. https://doi.org/10.1002/aenm.202102359 (2022).
Li, S. i in.Eliminacja krawędziowych stanów elektronowych i fononowych nanowstążek fosforowych poprzez unikalną rekonstrukcję krawędzi.18 lat młodsza, 2105130. https://doi.org/10.1002/smll.202105130 (2022).
Zhang, Yu i in.Uniwersalna rekonstrukcja zygzakowata pomarszczonych monowarstw fazy α i wynikająca z nich solidna separacja ładunków kosmicznych.Nanolet.21, 8095–8102.https://doi.org/10.1021/acs.nanolett.1c02461 (2021).
Lee, W. i in.Eksperymentalna realizacja boronenu o strukturze plastra miodu.nauka.byk.63, 282-286.https://doi.org/10.1016/J.SCIB.2018.02.006 (2018).
Taherian, R. Teoria przewodnictwa, przewodność.W kompozytach na bazie polimerów: eksperymenty, modelowanie i zastosowania (Kausar, A. ed.) 1–18 (Elsevier, Amsterdam, 2019).https://doi.org/10.1016/B978-0-12-812541-0.00001-X.
Gillespie, JS, Talley, P., Line, LE, Overman, KD, Synthesis, B., Kohn, JAWF, Nye, GK, Gole, E., Laubengayer, V., Hurd, DT, Newkirk, AE, Hoard, JL, Johnston, HLN, Hersh, EC Kerr, J., Rossini, FD, Wagman, DD, Evans, WH, Levine, S., Jaffee, I. Newkirk i boranes.Dodać.chemiaser.65, 1112. https://pubs.acs.org/sharingguidelines (21 stycznia 2022).
Badanie zostało zrealizowane dzięki wsparciu Narodowego Centrum Nauki w ramach grantu nr.OPUS21 (2021/41/B/ST5/03279).
Siatka niklowa jest rodzajem drutu przemysłowegopłótnowykonane z drutu niklowego.Charakteryzuje się trwałością, przewodnością elektryczną oraz odpornością na korozję i rdzę.Ze względu na swoje unikalne właściwości siatka niklowa jest powszechnie stosowana w zastosowaniach takich jak filtracja, przesiewanie i separacja w branżach takich jak przemysł lotniczy, chemiczny i spożywczy.Jest dostępny w różnych rozmiarach oczek i średnicach drutu, aby spełnić różne wymagania.